Na drie weken Indonesië had ik weer even zin in een avondje Nederlandse televisie, en zo kwam ik terecht bij TVlab. Ik zag een nieuw concept van Arie Boomsma waarin hij een stel BN’ers nu eens niet liet dansen of van een duikplank springen, nee, ze moesten gewoon hun mond houden, stil zijn, en wel 36 uur lang. Wat een verademing! Helaas werd de stilte gevuld door een voice over die het hele programma vol babbelde. De BN’ers hadden het soms moeilijk, maar na afloop waren ze enthousiast; Goh, stil zijn, dat zouden we vaker moeten doen!
Een dag later las ik in de Fiets Actief een artikel over fietsen met een stiltecoach. Een groep dames (normaal geen speld tussen te krijgen!) moest leren een half uur in stilte te fietsen. Kennelijk vinden sommige mensen het zo moeilijk om even hun snater te houden dat ze hier een ware coach voor nodig hebben.
Zelf dacht ik ook ooit dat stiltes ongemakkelijk waren. Zo vroeg ik tijdens mijn counselligopleiding aan mijn mentor hoe om te gaan met (pijnlijke) stiltes in het gesprek. Het antwoord verraste me. Met stiltes moest ik gewoon heel blij zijn, want dan gebeurt er tenminste wat! Er wordt nagedacht, gevoeld, of ten minste ergens letterlijk bij stil gestaan. Of te wel, de stiltes vormen vaak de belangrijke momenten van het counsellinggesprek. De kunst is dan ook om je cliënt de stiltes te gunnen.
Ik gun mijzelf ook regelmatig stilte. Zo fietste ik in het voorjaar in mijn eentje naar Denemarken. Heerlijke lange uren in stilte op de fiets. Ik had mij voorgenomen om eens even goed over het een en ander na te denken. De eerste kilometers vlogen de gedachten en innerlijke dialogen nog door mijn hoofd, maar hoe verder ik Duitsland inreed hoe stiller het in mijn bovenkamer werd. Ik dacht steeds minder (nou ja, waar moet ik links of rechts, en op welk picknickplekje ga ik pauzeren kwam nog wel in me op) maar voelde steeds meer. Warmte en kou, wind en regen, vermoeide spieren, de zon op mijn gezicht. Heel basaal allemaal, maar wat lekker!! En het gekke is dat juist dan een heleboel duidelijk wordt. Zo voel je precies wat en wie je mist en wat en wie niet. Zo ervaar je zonder er een woord aan te wijden wat echt belangrijk voor je is.
Daar moet ik ook aan denken als ik nu naar de politieke debatten op TV kijk. De meningen buitelen over elkaar heen, en er valt nog geen nanoseconde stilte. Als het debat is afgelopen wordt er nagepraat, getwitterd en geëvalueerd dat het een lieve lust is. Het valt niet mee om hoofd- van bijzaken te onderscheiden in die verbale diarree. Kan dat niet anders? Ieder een minuut spreektijd en daarna een kwartier stilte om er eens goed bij stil te staan wat er nu echt is gezegd? Arie Boomsma kan er misschien een leuk programma van maken.
Tineke Puyenbroek, counsellor en diëtist
