“Lief dagboek, als je tot voorzitster van de Damesclub wilt worden gekozen, moet je af en toe je trots opzij zetten en dingen doen die je eigenlijk niet zo leuk vindt….. “. Zo begint een bladzijde uit het dagboek van Katrien Duck.
Wat een wijze woorden van die eend op hoge hakken. Zij was ooit mijn inspiratiebron. Door haar begon ik op mijn tiende aan mijn eerste dagboek. Het was een roze van Holly Hobbie met een gouden slotje en een piepklein sleuteltje en (nep)goud op snede.
Op 1 januari begon ik met de volgende woorden: “Vandaag was het niet zo’n leuk nieuwjaar. Dat komt omdat ik ziek ben. We zouden naar de ijsbaan gaan. Ik en mijn moeder zijn niet mee geweest. Ik heb me erg verveeld.”
Wat was het fijn om op de eerste bladzijde heel netjes te schrijven. Alleen wist ik niet zo goed waarover. Ik maakte niet veel bijzonders mee. Maar toch geeft het achteraf een mooi beeld van die tijd en de sfeer die daar bij hoorde.
Het dagboekschrijven heb ik een paar maanden geleden weer opgepakt tijdens het volgen van de cursus ‘Luisteren naar je pen.’ gebaseerd op een methode van Christine de Vries.
Dankzij de cursus schrijf ik heel anders dan vroeger. Geen logboekverslagen meer van wat ik allemaal meemaak, maar creatieve hersenspinsels, rijmpjes, lijstjes, en zinnen tekst geïnspireerd op een foto, een woord of een beeld op TV. Ook schrijf ik (onverstuurde) brieven naar mensen waar ik mooie herinneringen aan heb.
Telkens luister ik weer vol verbazing naar mijn pen. Juist door niet bij mezelf te beginnen maar bij een toevallige aanleiding kom ik tot nieuwe inzichten en wordt opeens duidelijk wat belangrijk is of dwars zit.
Zo kreeg ik tijdens de cursus de opdracht om vijf minuten non-stop te schrijven over een blind gekozen kaartje. Op mijn kaartje stond een appel, vrij lelijk geschilderd. Mijn eerste reactie was cynisch. Ok, een appel? Waar gaat dit over? Wat een lullig kaartje. Er kwam een enorme ergernis opborrelen en in die vijf minuten schrijven kreeg de appel er flink van langs. Degene aan wie ik het voorlas trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. Tjonge jonge, het zit je wel dwars hè, die appel?
Natuurlijk ging het niet om die appel, dat werd me al snel duidelijk.
Nu gebruik ik het dagboekschrijven ook als onderdeel van counselling. Brieven schrijven, vrij associëren of tien regels met een dropje als inspiratiebron. Het levert nieuwe inzichten op en maakt veel los. Vooral als je na het schrijven je eigen tekst hardop voorleest.
Schrijven kan ook je emoties neutraliseren en voor ontspanning zorgen, bijvoorbeeld als je in de tuin naar een vogel kijkt en domweg precies opschrijft hoe hij er uit ziet en wat hij doet. Dat geeft rust.
Schrijf niet alleen over problemen, twijfels en gepieker. Een dagboek hoeft geen klaagboek te worden. Alles kan en alles mag, en je hoeft niets te delen met anderen. Dat is ook een voorwaarde aan dagboekschrijven binnen counselling. Een dagboek schrijf je voor jezelf en voor niemand anders. En je deelt alleen met anderen (of je counsellor) wat je echt wilt delen, ook als je niet zo’n prachtig gouden slotje op je dagboek hebt.
Informatie over ‘Luisteren naar je pen’: www.shodo.nl
Tineke Puyenbroek, counsellor en diëtist
